هر کُجا مرز کشیدند، شما پُل بزنید

در سال 1236 با تحمیل قرارداد  پاریس از سوی استعمار بریتانیا، میان ایران و افغانستان دیوار جدایی کشیدند.

اما در درازای همه این سالیان از دو سوی مرزهای تجزیه، ندای یگانگی و وحدت‌طلبی به گوش می‌رسد.

 شعر زیر فریاد رسایی یگانگی‌جویی و وحدت‌خواهی یکی از هم‌میهنان افغانستانی، «نجیب بارور» است که ازپشت مرزهای تجزیه به گوش می‌رسد.

هر کُجا مرز کشیدند، شما پُل بزنید

حرف «تهران» و «دوشنبه» و «سرپُل» بزنید

مشتی از خاک بخارا و گِلی از شیراز

با هم آرید و به مخروبه ی کابل بزنید

هرکه از جنگ سخن گفت، بخندید بر او

حرف از پنجـــره ی  رو به تحمل بزنید

نه بگویید، به بت‌های سیاسی نه، نه!

روی گور همه‌ی تفرقه‌ها گُل بزنید

مشتی از خاک "بخارا" و گِل از "نیشابور"

با هم آرید و به مخروبه ی "کابل" بزنید

دختران قفس‌ افتاده ی "پامیر" عزیز

گُلی از باغ خراسان به دوکاکل بزنید

جام از "بلخ" بیارید و شراب از "شیراز"

مستی هر دو جهان را به تغزل بزنید

قاصدک حرف مرا ، پیش ز من می‌آرد

زعفران را به روی سوسن و سنبل بزنید

تو و او و من و ما هیچ به جایی نرسد

حرف «تهران» و «دوشنبه» و «سرپُل» بزنید

هرکجا مرز... -ببخشید که تکرار آمد

فرض بر این که- کشیدند، دوتا پُل بزنید